نیمه تاریکم همان نیمه روشن تو بود،
آفتاب بود
بر ساحل شنی رویاهایم
باران بود بر کویر تنم.
ماهتاب بودی
و تابیدی
روشنایی بودی
و تابیدی
و من دیگر تاریک نبودم
شب نبودم
شب و روزی با تو بودم
لم داده بر دامنه کوه
و گوش سپرده به پژواک صدا،
و سکوت...
سکوت حاشا شده ی تو
در آنسوی گرگ و میش من!
من را به یاد بیاور
من نیمه تاریک تو شده ام.
شعری برای من
سازی برای تو
آوازی برای عشقمان
موسیقی احساس تو به قلب من.
ساز ناکوک دستهای من به لمس تو
در سالهای پوسیده
آن سالهای تکراری،
و دستهای من
که هنوز لمس تو را بلند بلند می نوازد.
خاطراتم گرد عاشقانه گرفته اند
من از غبار نمیترسم
این گرد عشق توست بر ساز ناکوک من.
سکوت شب، یقین من برای نیامدنش بود!
همچون سرابی پوچ
و توهم چیزی آن دوردست ها
یا شاید سکون...
سکون در مردابی که به هذیان های من زل میزند،
و من در امواج این وامانده دریا
با مرداب خواهم رفت...
خواهم رفت
به گذشته های دور...
خیلی دور...
لالایی برای تو،
ای سربه مهرترین راز جهان
دنیا جای بدیست
آغوشش آنقدرها که میگویند بزرگ نیست.
دنیایی که تو را در دشتهای انزوا و تاریکی رها میکند،
تا تو دستهایت را برای طلب مهر وسیع تر کنی،
جای بدیست.
عشق ته نشین میشود
در قلبی که دیواره هایش از خون دل است،
و با غربت عاشقی
کم کم ته نشین میشود
تا رسوب کند در مویرگهای مهربان،
مهربان دلی که دلدادگی کرده
و قلبی که سفید پوش رفتن زمستان شده
رفتن یاس وحشی
وحشت زده از بی عشقی رخسار
و رنگ پریدگی لاله های سرخ
که دیگر مرثیه هیچ دوست داشتنی را باور نمیکند.