١.٢-تجریش

تجریش مرا یاد تو می اندازد.

یاد تب عشقی که آنروزها بازارش داغ بود و هنوز خریدار داشت.

کنار مغازه کفش ملی. آن سر میدان. منتظرت میشدم و سرک میکشیدم تا از دور بیایی.

می آمدی... همیشه مهربان بودی و با لبخند و هدیه می آمدی.

همان وقتهایی که تو ماشین نداشتی و من فقط یک کوله پشتی رنگ و رو رفته همراهم بود  و مقنعه سر میکردم.

همان وقتهایی که در ازدحام شهر تو فقط مرا میشناختی و من تو را...

همان وقتهایی که نمیدانم به خاطر روزهای جوانی بود یا عطر مدهوش کننده عاشقی، 

که تجریش را پیاده پشت سر فراموش میکردیم و آنقدر حرف برای گفتن داشتیم که ونک روبرو سلام میکرد!

عجیب بود، عجیب بود که آخرین بار نه حرفی برای گفتن، نه پایی برای پیاده رفتن، و نه انگیزه ای برای منتظر شدن کنار آن کفش فروشی که دیگر کفشهایش برایمان بوی پلاستیک میداد داشتیم!

تو ، شیشه ماشینت بالا بود که مرا نبینی،

 من ، روسری ام افتاده  و شیشه ماشینم بالا بود تا هیچ کس مرا نبیند!

عجیب بود،

حتی برای خداحافظی هم حرفی نداشتیم!