43-سخاوت باد
شراره های این عصیان بی رحم و چموش همه چیز را در هم میدرد
تا من هم ، سخاوت دستانم را از باد دریغ کنم!
باد...
وزشی دل ربا!
همان که سست آمد
سرد آمد
پریشان آمد.
و چونان پرنده ای بی تابیش را به رخم کشید.
موهایم را در هم درید
شیدا شدم،
افسون شدم
شاعر شدم
آنگاه-
مغرور شد
و رفت...
چون باور کردم!
من دلیل نخواسته ، باور کردم!
و اینچنین قضاوت شدم
وقتی تارو پود باورهایم به باد بی سخاوت سپرده شد.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد