٨٤-مردم غریبه

شهر من شلوغ است.

پر از هیاهوی مردمانی که همه میروند

و من در ازدحام مهربان مردمانم

گوشه ی خیابان شلوغ ایستاده ام

و از پشت شیشه بخار گرفته ماشین 

آنانی را میبینم که فقط میروند.

خوشم میاید که کسی مرا نمیبیند،

خوشم میاید که آن مرد با صدای بمش مدام میخواند:

 " از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست، گله ای نیست"

و من برای بار نمیدانم چندم به آن که گوش میکنم.

حالا میفهمم خوبست که آن قدیمها هم بی وفایی بوده و شاعرها شعرش را به خواننده ها می دانند

و آنها هم با صدای بم و خش دارشان هر روز بر احساس من خط های عمیق می کشند.

شهر من شلوغ است و من دلم میخواهد 

همین گوشه خیابان تا صبح همه را نگاه کنم!

کمی گیجم و این گیجی ناشی از مسخره ترین اتفاق توی دفتره!

خندیدم و احمقانه ترین کاری را کردم که یک مثلا خانم مهندس! زیر دوربین روی دیوار بالای سرش انجام میده!

کمی گیجم و از مسیری میرم که پر ترافیک ترین راهم باشه 

و از کنار هرکسی که رد میشم ثانیه ای زل میزنم به صورتش!

نه !

همه مردم شهر شلوغ من غریبه اند...