٨٥-وقت رفتن

به زودی میروم-

قبل از آنکه آفتاب پشت پنجره به چشمهایت بتابد

و بیدارت کند،

به زودی میروم-

زودتر از آنکه فرصت شود دوست داشتنی ترین شعرم را برایت بخوانم.

فرصت کم است

فرصت برای همه چیز کم است،

و من باید بروم...

زودتر از آنکه وقت کنم زیباترین پیراهنم را بردارم

 و کفشهای صورتیم را در چمدان بگذارم!

باید بروم و خوشحالم که دفتر شعری ندارم که نگران جا گذاشتنش بشوم.

خوشحالم که تو را دیگر ندارم ،

تا بخواهم سرپایی و با هزاراشک و حسرت از چشمهایت خداحافظی کنم...

فقط اگر روزی از کوچه ام گذشتی بدان باید میرفتم.

در زندگی هر کسی بایدهایی هست که جنسش معلوم نیست،

دلیلش معلوم نیست،

آخرش معلوم نیست.

اما زندگی بی رحم است و باید روزی با عجله و بی خداحافظی بروی....