173-جنگل خیال

همپای من بیا

که بغض مهتاب، پیاده راه جاده را گرفته!

با من بیا .

در شهر پیچیده که ماه گم شده

و امشب بی مهتاب آغوش آسمان باز میشود.

همپای من بیا،

این صبح که از پشت کوهها سرک بکشد

من خورشید را به بسترم راه میدهم.

روزهای تکراری بی مهتاب -

با آفتاب-

در شبگردی دخترکی عاشق

بدون نوازش شکوفه ها

و تنهایی درخت

و درختها

و جنگل...

جنگلی که عشق شکوفه به  تاریکی آفتاب  را فراموش خواهد کرد!

به جنگل خیالم خوش آمدی

اینجا تاریک است

اما خبری از گرگ درنده ی عشق نیست،

نترس ای بره ی مهتاب پوست تازه شکفته.