سالهای زیادی از زندگیم گذشت تا صبحی در نیمه آذر فهمیدم پاییز یک زن است!
زنی در شمایلی اغواکننده، با موهای رنگ شده و تک رنگهایی قرمز و طلایی، پاشیده شده بر حریر بلند گیسویش.
افسونگر لعنتی، که همه عاشقانه دوستش دارند.
پاییز زنیست که در آخر فصل، او را به عقد پیرمردی زمستانی و سرد در می آوردند و در یلدایی طولانی به چله نشینی این نکاح مینگرند.
پاییز زنیست که در بهار وقتی همه سر سفره تحویل، دعای حول حالنا را میخوانند حالش بهم میخورد و میفهمد آبستن همه میوه های تابستانی شده.
پاییز مادر رنج هاست، رنج نبودن کودکانش در خزان...
زنی که شاهد خشک شدن، پوسیدن و گندیدن همه فرزندان بر شاخ و برگش می باشد.
زنی رنجور که سیگار میکشد و افتادن نوادگانش را زیر پا، هر ساله شاهد است.
زنی که گاهی دستهایش میلرزد، سرش گیج میرود، سیگارش زمین می افتد و پیکر خشکش را به آتش و آذر میسپارد...
پاییز... آن زن افسونگر لعنتی که همه را عاشق کرده، و گیسوی هزار رنگش را زیر پای عابران عاشق پهن میکند تا صدای خش خش حریر مویش را بشنود...
و باز پاییز، زن بی رمق فصل ها، در چله ای سرد به چشمهایش سرمه میکشد تا به عقد زمستانی دیگر درآید...
امروز روز من است.
به امروز که رسیدی مهربانیت را بیشتر کن
و روزها را با نفسهایت بشمار...
نه روز از نه ماه سال که گذشتی،
در اوایل آذری سرد،
سی و سه سال از مرا جایی امن بگذار و به سی و چهارمین سال زندگیم قدم بگذار.
امروز روز من است.
تولد یک پروانه....
یک روز از همه روزهای پر دغدغه سال که بیخیال یک جا مینشینم
و شمع روی کیکم را فوت میکنم
و آرزوهایم را میشمرم...
به آذر که رسیدی قدمهایت را آهسته کن،
نفسهایت را بشمار و پک های عمیقی به پاییز بزن.
به آذر که میرسی روزها را عاشقانه و تبدار ورق بزن، که عنقریب وقت چله نشینی زمستان میرسد.
از نیمه پاییز که گذشتی و خش خش برگهای خسته را زیر پا حس کردی، پنجره را کمی باز کن و آوای شورانگیز آذر را با خود زمزمه کن.
شاید کسی در این آذر عاشق شده باشد، یا شاید وقت جدایی پروانه ای بود، یا شاید آن دور تر ها، چند روز آن طرف تر، کسی در جایی از روزها متولد شده باشد.
به آذر که میرسی، چمدانت را ببند و در را نیمه باز بگذار. شاید کسی دستهایت را گرفت و دور گردنت شال بنفش انداخت و روی سرت چتری گرفت و تا یلدای پریشان بدرقه ات کرد.
هنوز هم در خوابهای من موهایت یکدست سیاه است.
هنوز هم پیراهن آبی میپوشی
و یقه ات را صاف میکنی.
روبروی آینه نشسته ای و مرا با مهربانی نگاه میکنی.
هنوز هم حرف نمیزنی اما از نگاهت میدانم که از سفیدی موهایم تعجب میکنی!
هنوز هم زلفت را بالا میدهی و جوانیت را به رخم میکشی.
پشت آینه نشسته ام و مات توام.
تو منی، آینه ام، مهتابم...
بند کفش هایت را میبندی،
بلند میشوی
کتت را بر میداری
میتکانی اش...
و بوی عطرت همه مشام عاشقم را در هم میدرد!
و برای منی که امروز گرانترین عطرم را برای شب نشینی با تو زده ام،
عطر تو گیرا ترین بوی ناب جهان میشود...
بیدار شده ام و نمیدانم که خواب بود یا بیداری،
نمیدانم هنوز موهایت سیاه است یا سفید
نمیدانم پیراهنت چه رنگیست،
نمیدانم هنوز کت میپوشی یا نه!
بیدار شده ام و فقط این را خوب میدانم
که هنوز دوستت دارم،
و بوی تو تا ابد بر عطرهای من غالب است...
شراره های این عصیان بی رحم و چموش همه چیز را در هم میدرد
تا من هم ، سخاوت دستانم را از باد دریغ کنم!
باد...
وزشی دل ربا!
همان که سست آمد
سرد آمد
پریشان آمد.
و چونان پرنده ای بی تابیش را به رخم کشید.
موهایم را در هم درید
شیدا شدم،
افسون شدم
شاعر شدم
آنگاه-
مغرور شد
و رفت...
چون باور کردم!
من دلیل نخواسته ، باور کردم!
و اینچنین قضاوت شدم
وقتی تارو پود باورهایم به باد بی سخاوت سپرده شد.